In het videofragment http://vimeo.com/12578540 "Koppen XP: geloven beweegt Vlaanderen" spraken twee getuigenissen mij aan.
Leraar Eric Buys vindt dat hij zijn geloof continue bij zich heeft. Als voorbeeld gaf hij een klasvoorbeeld:
Als je als leerkracht héél veel aandacht krijgt van de kinderen, dan draait het niet om de populariteit, maar draait het om de liefde die je van de kinderen krijgt, zegt Eric.
Dit is inderdaad ook de manier waarop ik "geloof"... het zit in de alledaagse dingen. Het zit in het symbolische, in de betekenis. Het draait hier niet om de rituelen en de letterlijke verhalen. Het is besef hebben van de waarden in het leven en niet opteren voor eigen belang of winstbejag (populariteit).
Dit geldt ook voor de getuigenis van Michel Follet. Hij zegt dat het geloof zit in het onderhuidse. Het zijn de goede daden van elke dag, de dingen die je doet zonder eigen belang. Het goede dat je kan doen bv. bij een radioprogramma de goede doelen in de kijker zetten, opkomen voor de armen of verwaarloosden.
Het warme gevoel dat zij bezitten en dat hun geloof is... spreekt me aan. Mensen waarbij hun huis vol beeldjes van Maria etc staat en ontzettend veel bidden, maar vergeten om er voor elkaar te zijn, die kunnen mij niet overtuigen van een goed geloof. Het zijn de mensen zoals Eric en Michel die het geloof in hun handelen laten doorschijnen ... het zijn zij die me treffen.
vrijdag 28 september 2012
Mens en zingeving: PKG schaal
Ik vulde de Post-Kritische Geloofschaal in. Hieraan kan u ook deelnemen op onderstaande link:
http://www.kuleuven.be/thomas/page/pkg-pcbs/
Het resultaat van de PKG schaal is voor mij opvallend "second naiveté".
Ik kan me hierin terugvinden: symbolisch geloven.
Ik ben heel christelijk opgevoed. Ik heb het christelijk geloof dus ingelepeld gekregen.
Tijdens mijn tienerjaren ben ik het in vraag beginnen stellen. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat je welk geloof dan ook, niet letterlijk mag nemen. De (bijbel)verhalen lees je, maar je moet eigenlijk tussen de regels lezen. In mijn ogen is de boodschap achter het verhaal belangrijk, niet de letterlijke betekenis van de verhalen. Ik geloof dus niet dat die verhalen "gebeurd" zijn en die mensen (Maria, Jozef, Jezus, ...) geleefd hebben. Ik geloof in de boodschap die de schrijver wil overbrengen. Voor mij zijn de waarden en de normen die men wil duidelijk maken belangrijk in het leven.
Die levenslessen heb ik voor mezelf eruit gehaald, maar de rituelen en groepsbeleving is zeker niet voor mij bestemd.
http://www.kuleuven.be/thomas/page/pkg-pcbs/
Het resultaat van de PKG schaal is voor mij opvallend "second naiveté".
Ik kan me hierin terugvinden: symbolisch geloven.
Ik ben heel christelijk opgevoed. Ik heb het christelijk geloof dus ingelepeld gekregen.
Tijdens mijn tienerjaren ben ik het in vraag beginnen stellen. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat je welk geloof dan ook, niet letterlijk mag nemen. De (bijbel)verhalen lees je, maar je moet eigenlijk tussen de regels lezen. In mijn ogen is de boodschap achter het verhaal belangrijk, niet de letterlijke betekenis van de verhalen. Ik geloof dus niet dat die verhalen "gebeurd" zijn en die mensen (Maria, Jozef, Jezus, ...) geleefd hebben. Ik geloof in de boodschap die de schrijver wil overbrengen. Voor mij zijn de waarden en de normen die men wil duidelijk maken belangrijk in het leven.
Die levenslessen heb ik voor mezelf eruit gehaald, maar de rituelen en groepsbeleving is zeker niet voor mij bestemd.
Mens en zingeving: wie/wat geeft zin aan mijn leven
Alles wat het leven aangaat, begint steeds bij jezelf vind ik.
Om te beginnen, moet je dus zelf zin kunnen geven aan je eigen leven.
Je moet zorgen dat je zelf goed in je vel zit door dingen te doen waar je volledig achterstaat, waar je jezelf kan in vinden. De dingen waar je voldoening van krijgt. De dingen die je graag doet.
Door die dingen ga je je goed voelen waardoor je je leven zingeeft.
Een cirkeleffect dus ...
Uiteraard heb je ook andere mensen nodig in jouw leven. Mensen waarmee "het klikt". Mensen die iets oproepen in jezelf waardoor je je meer gaat ontplooien. Waardoor je interesses verbreden.
Mensen die je dieper doen nadenken over bepaalde zaken.
Mensen die je doen nadenken over de waarden van het leven en over jouw gevoel.
Die mensen geven zin aan je leven.
De liefde vind ik de grootste zingever aan mijn leven.
Mijn man doet ongelooflijk veel opofferingen voor mij, uit liefde voor mij, opdat ik loopbaanonderbreking kan nemen om zo de studie van kleuteronderwijzer (mijn droom) te kunnen volgen.
De liefde voor mijn kinderen ...de momenten die ik met mijn kinderen kan delen, dat geeft zin aan mijn leven. Die zorgen ervoor dat ik een goed gevoel heb over mijn leven.
Onder liefde versta ik ook de vriendschapsrelaties. Zonder de oprechte vriendschappen die ik heb, zou mijn leven "niet compleet" zijn. Het gevoel van erkenning en appreciatie, van plezier en amusement maken een leven "goed"!
De mensen die er voor mij "zijn" als ik ze nodig heb, die maken het het leven de moeite waard.
Mensen van veraf -met of zonder enige verbintenis- kunnen ook zin geven aan mijn leven.
Voordrachten (live of internet) of sites kunnen me inzichten in het leven geven zodat ik dan even stilsta bij het onderwerp waardoor ik een nieuwe invulling krijg van de zingeving voor mijn leven.
Bijvoorbeeld: een vriendin verdiept zich in het spirituele. Wij hebben er al enkele gesprekken over gehad. Zij geeft me dan websites aan waar ze zich in vindt en cursussen van volgt. Ik ga ze bekijken en neem dan daar dingen uit waar ik kan achter staan. Ik geloof niet in een god. Ik geloof wel in de mens en de medemensen. Mijn vriendin gaf me de website http://aqueesteofenergy.be. Hieruit en uit onze gesprekken haalde ik al enkele dingen. Zoals 'iedereen heeft een innerlijke godin in zich'. (hier ga ik dieper op in, in het bericht mens en zingeving: geloof) en ook de projecten die de organisatie opbouwt. Momenteel zijn mijn kinderen nog te klein, maar indien de tijd er is dat ik kan meedoen aan zo'n project zou mij dat enorm veel zin-geven aan mijn leven. Projecten zoals een vakantieweek begeleiden voor chronisch zieke kinderen of gehandicapte kinderen of kinderen uit de armoede. Kinderen terug kunnen laten proeven van geluksmomenten! Glimlachen op kinderen hun gezicht kunnen toveren door voor hen iets te doen. Het zou diep vanuit mijn hart komen en hopelijk hen diep raken in hun hart. Dat zou mij enorm veel zin-geven in het leven.
Iets voor iemand anders doen en hen daarmee blij maken, dat geeft zin aan mijn leven.
Bij mijn kinderen op school zijn er per klas enkele klasmeters. Dit zijn ouders die gedurende het schooljaar op tijd en stond zorgen voor een verrassing voor de juf of meester (verjaardag, dag van de leerkracht, afscheid van het schooljaar, ...). Eén schooljaar heb ik dat kunnen doen en het deed zo'n deugd om de juf zo zien te genieten en glunderen bij de gebeurtenissen. Met mijn studie is het niet meer combineerbaar en dat vind ik écht jammer. Vorig jaar waren de ideeën van de klasmeters op en heb ik het bedankspel in elkaar gestoken voor de meester. Als je zag hoe blij hij en de kinderen waren ... tja ... dat geeft zin aan mijn leven. Ook heb ik een kleuterjuf genomineerd voor "kleuterjuf van het jaar".
Iemand echt plezieren of blij maken met iets ... dat geeft echt zin aan mijn leven.
Om te beginnen, moet je dus zelf zin kunnen geven aan je eigen leven.
Je moet zorgen dat je zelf goed in je vel zit door dingen te doen waar je volledig achterstaat, waar je jezelf kan in vinden. De dingen waar je voldoening van krijgt. De dingen die je graag doet.
Door die dingen ga je je goed voelen waardoor je je leven zingeeft.
Een cirkeleffect dus ...
Uiteraard heb je ook andere mensen nodig in jouw leven. Mensen waarmee "het klikt". Mensen die iets oproepen in jezelf waardoor je je meer gaat ontplooien. Waardoor je interesses verbreden.
Mensen die je dieper doen nadenken over bepaalde zaken.
Mensen die je doen nadenken over de waarden van het leven en over jouw gevoel.
Die mensen geven zin aan je leven.
De liefde vind ik de grootste zingever aan mijn leven.
Mijn man doet ongelooflijk veel opofferingen voor mij, uit liefde voor mij, opdat ik loopbaanonderbreking kan nemen om zo de studie van kleuteronderwijzer (mijn droom) te kunnen volgen.
De liefde voor mijn kinderen ...de momenten die ik met mijn kinderen kan delen, dat geeft zin aan mijn leven. Die zorgen ervoor dat ik een goed gevoel heb over mijn leven.
Onder liefde versta ik ook de vriendschapsrelaties. Zonder de oprechte vriendschappen die ik heb, zou mijn leven "niet compleet" zijn. Het gevoel van erkenning en appreciatie, van plezier en amusement maken een leven "goed"!
De mensen die er voor mij "zijn" als ik ze nodig heb, die maken het het leven de moeite waard.
Mensen van veraf -met of zonder enige verbintenis- kunnen ook zin geven aan mijn leven.
Voordrachten (live of internet) of sites kunnen me inzichten in het leven geven zodat ik dan even stilsta bij het onderwerp waardoor ik een nieuwe invulling krijg van de zingeving voor mijn leven.
Bijvoorbeeld: een vriendin verdiept zich in het spirituele. Wij hebben er al enkele gesprekken over gehad. Zij geeft me dan websites aan waar ze zich in vindt en cursussen van volgt. Ik ga ze bekijken en neem dan daar dingen uit waar ik kan achter staan. Ik geloof niet in een god. Ik geloof wel in de mens en de medemensen. Mijn vriendin gaf me de website http://aqueesteofenergy.be. Hieruit en uit onze gesprekken haalde ik al enkele dingen. Zoals 'iedereen heeft een innerlijke godin in zich'. (hier ga ik dieper op in, in het bericht mens en zingeving: geloof) en ook de projecten die de organisatie opbouwt. Momenteel zijn mijn kinderen nog te klein, maar indien de tijd er is dat ik kan meedoen aan zo'n project zou mij dat enorm veel zin-geven aan mijn leven. Projecten zoals een vakantieweek begeleiden voor chronisch zieke kinderen of gehandicapte kinderen of kinderen uit de armoede. Kinderen terug kunnen laten proeven van geluksmomenten! Glimlachen op kinderen hun gezicht kunnen toveren door voor hen iets te doen. Het zou diep vanuit mijn hart komen en hopelijk hen diep raken in hun hart. Dat zou mij enorm veel zin-geven in het leven.
Iets voor iemand anders doen en hen daarmee blij maken, dat geeft zin aan mijn leven.
Bij mijn kinderen op school zijn er per klas enkele klasmeters. Dit zijn ouders die gedurende het schooljaar op tijd en stond zorgen voor een verrassing voor de juf of meester (verjaardag, dag van de leerkracht, afscheid van het schooljaar, ...). Eén schooljaar heb ik dat kunnen doen en het deed zo'n deugd om de juf zo zien te genieten en glunderen bij de gebeurtenissen. Met mijn studie is het niet meer combineerbaar en dat vind ik écht jammer. Vorig jaar waren de ideeën van de klasmeters op en heb ik het bedankspel in elkaar gestoken voor de meester. Als je zag hoe blij hij en de kinderen waren ... tja ... dat geeft zin aan mijn leven. Ook heb ik een kleuterjuf genomineerd voor "kleuterjuf van het jaar".
Iemand echt plezieren of blij maken met iets ... dat geeft echt zin aan mijn leven.
Mens en zingeving: Geluk is ...
Geluk is …
Iets beleven waarbij je een zalig gevoel krijgt…
Alsof een elfje in je lichaam fladdert en geluksglittertjes
strooit…
Waardoor er een glimlach van puur genot op je gezicht
verschijnt…
En je ogen schitteren als diamantjes …
Soms verschijnen traantjes vol emotie ...
Geluk overvalt je ... dat kan je niet plannen. Het is een moment.
Als je veel van deze momenten mag beleven, ben je gelukkig.
Soms beleef je het niet bewust en race je "gewoon" door het leven.
Tot er plots iets vreselijk, dramatisch of negatiefs gebeurt, waardoor je dan beseft dat de voorbije periode van je leven zo mooi, eenvoudig of liefdevol was.
Op het moment van het besef kan je "het geluk" voelen.
Geluk zijn kleine dingen die grootst zijn!
Als je man veel later thuis komt van zijn werk en je begon ongerust te worden ...
Het moment dat je de sleutel in het deurslot hoort gaan, voel je opluchting én geluk ... hij is er, er is hem niets overkomen!
Als je in het park de herfstschatten (kastanjes, eikels, ...) gaat zoeken en je kleine meid loopt de heuvel af al roepend "Dit is leueueueueueuek!!!!!!!!!!!!!" ... een geluksmoment voor kind en mama.
Als een vriendin me vertelde dat ze mijn zelfontworpen herfstvaas prachtig vond, gaf me dat een geluksgevoel. Mijn creatie werd geapprecieerd ... ik glunderde. Mijn vriendin stond vol verwondering "Wauw" zei ze. Ook zij genoot van het moment, van het zien. Ook zij had een geluksmoment.
Mens en zingeving: mijn geloof
Geloven is ...
Ik ben niet de persoon die houdt van rituelen en gebeden.
Ik geloof wel ... maar ik interpreteer het christelijk geloof symbolisch.
De waarden en de normen die in het geloof zitten, daar leef ik naar...
De tekst van "chiro en zingeving" verwoordt die waarden en normen goed:
http://www.chiro.be/actie/bezinnen-en-stilstaan/visietekst-zingeving-en-chiro
Ik vind het belangrijk dat het dagdagelijkse handelen gericht is op die waarden en normen.
Dat het continue in je zit, dat het mee je persoon is. Wie je bent.
Geloven in een God en daar echt een personage aan koppelen ... nee dat is niets voor mij.
De verhalen van het testament neem ik niet letterlijk, dus die zaken zijn niet gebeurd in mijn ogen.
Mensen die in God (als figuur) geloven ... die praten tegen God als ze het nodig hebben en kijken dan eerder naar de hemel ...
Wel ... als ik het moeilijk heb of geen keuze kan maken ... dan 'praat' ik ook wel in mezelf ...
weet je ... dat is het stemmetje in me ...
sommigen noemen het een innerlijke godin of het geweten of je ziel of je innerlijke kracht.
Ik vind dat het allemaal andere verwoordingen zijn voor hetzelfde. Het is mijn innerlijke kracht (of ...) dat zorgt dat ik keuzes kan maken of oplossingen vind of doorzetting krijg om "eruit" te geraken of het goede en kwade kan onderscheiden.
Ik vind dat niet God ... het is gewoon je eigen persoon met je innerlijke krachten.
You don't have a soul. You are a soul. You have a body. - C.S. Lewis
In mijn ogen bestaat God niet, maar ik ben wel gelovig in de christelijke waarden en de normen (de warmte).
Ik ben niet de persoon die houdt van rituelen en gebeden.
Ik geloof wel ... maar ik interpreteer het christelijk geloof symbolisch.
De waarden en de normen die in het geloof zitten, daar leef ik naar...
De tekst van "chiro en zingeving" verwoordt die waarden en normen goed:
http://www.chiro.be/actie/bezinnen-en-stilstaan/visietekst-zingeving-en-chiro
Ik vind het belangrijk dat het dagdagelijkse handelen gericht is op die waarden en normen.
Dat het continue in je zit, dat het mee je persoon is. Wie je bent.
Geloven in een God en daar echt een personage aan koppelen ... nee dat is niets voor mij.
De verhalen van het testament neem ik niet letterlijk, dus die zaken zijn niet gebeurd in mijn ogen.
Mensen die in God (als figuur) geloven ... die praten tegen God als ze het nodig hebben en kijken dan eerder naar de hemel ...
Wel ... als ik het moeilijk heb of geen keuze kan maken ... dan 'praat' ik ook wel in mezelf ...
weet je ... dat is het stemmetje in me ...
sommigen noemen het een innerlijke godin of het geweten of je ziel of je innerlijke kracht.
Ik vind dat het allemaal andere verwoordingen zijn voor hetzelfde. Het is mijn innerlijke kracht (of ...) dat zorgt dat ik keuzes kan maken of oplossingen vind of doorzetting krijg om "eruit" te geraken of het goede en kwade kan onderscheiden.
Ik vind dat niet God ... het is gewoon je eigen persoon met je innerlijke krachten.
You don't have a soul. You are a soul. You have a body. - C.S. Lewis
In mijn ogen bestaat God niet, maar ik ben wel gelovig in de christelijke waarden en de normen (de warmte).
donderdag 27 september 2012
Mens en samenleving: Hoe reageren? Tegen wie?
Hoe moeten we reageren?
Tegen wie of wat moeten we reageren? (Paul Verhaeghe)
Zoals Paul Verhaeghe zegt, moeten we inleveren. Dat is een feit. Wij leven inderdaad boven onze stand. Het gaat voor velen ons petje te boven.
Alles is teveel afgebakend en voor alles zijn er ellenlange
handleidingen en procedures. We hunkeren
naar rust, haalbaarheid, relaxatie.
Zoals Paul Verhaeghe aangeeft, moeten we beginnen bij onszelf. We moeten zorgen voor onszelf en voor de
anderen waardoor we meer appreciatie en voldoening krijgen. Dit geeft ons (terug) een goed gevoel.
Ik vind persoonlijk dat we op een punt gekomen zijn dat het “té”
wordt. Alles moet effecient en
uitgedokterd verlopen. Het wordt te eng
en de druk (stress) wordt te groot voor velen.
Het is het moment van een grondige evaluatie en het moment om na te
denken hoe er verandering teweeg kan gebracht worden.
Terugschroeven naar een “vroeger” vind ik absurd. Het is het moment om de evolutie een bocht te
laten maken, een andere weg te laten nemen.
De efficiëntie, de technologie, ... is er, laat het zijn nut hebben, maar ...
Jongeren kunnen niet meer “life” communiceren. Alles gaat via sms, e-mail, face-book, …
. Beperkingen op het internetverbruik is
absurd in deze tijd. We zijn ook mee in
de fout gegaan … mogen jongeren nog “blijven hangen” aan de school of
onderweg? Als ze 5 minuten later thuis
zijn dan anders, wordt er al naar de school gebeld… .We zitten in de fietshelmgeneratie waardoor we de kinderen thuis proberen te houden met de gevolgen vandien.
Jongeren communiceren daardoor via face-book,
Twitter, … met hun vrienden i.p.v. op straat of op het pleintje. De
voordracht van Tom Palmaerts “Het is tijd voor een radicale shift” is héél
interessant op dit vlak.
Ik vind dat het belangrijk is om mee te gaan met de
technologiën en hypes van deze tijd, maar dat we de warmte tussen de mensen
toch ook nog moeten stimuleren.
Zoals Tom Palmaerts in zijn onderzoek ook heeft ondervonden:
jongeren hebben grote behoefte aan zekerheden en warmte. Zoals elke mens.
Zoals het bij alles is, het begint bij jezelf. Neem zelf initiatief en neem contact op met
anderen. Zij gaan het appreciëren en de
cirkel zal snel terug rond zijn. Als
iedereen terug meer begaan is met elkaar, zwakt het winstbejag sowieso af. En blijven geloven in verbetering van de maatschappij!
;-)
Mens en samenleving: Gevoel van mislukking
De onvermijdelijke
keerzijde van het neoliberalisme is een groeiende groep die zich mislukt voelt,
meestal al vanaf de leeftijd van tien jaar. (Paul Verhaeghe)
Helaas is dit een feit, vind ik. De prestatiegerichte, succesgerichte
maatschappij geeft een enorme druk. Wat
met diegenen waarbij het wat moeilijker gaat.
Zien zij het nog zitten? Het aantal burn-outs, depressies, … blijft
stijgen. Ook op scholen zijn al vele
opvallende afwezigheidsdossiers …
En dan nog niet te spreken over de zelfmoorden … waarom doen
ze het?
Veel jongeren voelen zich wel “ça va-kes”, maar kijken de
toekomst met bange ogen aan. Vele
zekerheden zijn er niet meer…
Vroeger was het gezin een (vrij grote) zekerheid, het huis,
het werk. Maar nu zijn er al zoveel
scheidingen hierdoor moeten ook veel kinderen zich continu aanpassen.
Aanpassen aan de nieuwe woonplaatsen, stiefmama en/of
–papa,stiefzusjes en/of –broers, … . De
werksituaties zijn niet zo zeker meer als vroeger. Je hoort niet anders dan collectieve
ontslagen. De druk om het juiste diploma
te halen, is dan ook enorm groot. Weinig
zekerheden voor hun toekomst … geeft geen goede moed in de toekomst. Tijd voor een aanpak om de kinderen en
jongeren terug hoop en dromen te geven.
Mens en samenleving: Egoïsme en materialisme
Het competentie-onderwijs heeft uitdrukkelijk het
ideologisch gedachtengoed van het neoliberalisme geïmplementeerd in de scholing
van onze kinderen. Hoeven we dan
verwonderd te zijn dat de kinderen hun eerste vraag als volgt luidt: Wat brengt
dat op? Voor mij? (Paul Verhaeghe)
Niet enkel de scholing, maar ook de opvoeding
gebeurt a.d.h.v. het neoliberalistische denken.
We leren de kinderen opkomen voor zichzelf. We leren hen zich niet te laten intimideren. Ze moeten niet klakkeloos overnemen wat hen
wordt gedicteerd. We leren hen dat ze
zelf een persoon zijn die voor zichzelf moet uitmaken wat hij/zij wil. We geven hen de vrijheid om zichzelf te uiten
en zelf keuzes te maken. Met als gevolg
dat ze bij elke opdracht gaan denken “Wil ik dit wel?”, “Is dat wel iets voor
mij?”, “Ik heb dat niet gedaan, waarom zou ik het dan opruimen of afwerken?”. Hoe vaak zeggen we wel niet “Ge moet niet
naar een ander zien, je moet naar jezelf zien.
Wat de ander doet, is zijn zaak, wat jij doet, is jouw zaak.” Wij leren de kinderen dat ze “baas zijn over
zichzelf” met als gevolg dat ze die verantwoordelijkheid gretig beetnemen.
Kleinere kinderen beslissen dat met wie en wanneer ze met
wie spelen. Ze kunnen daarin heel hard
zijn voor elkaar en anderen verstoten.
Als mijn dochter van 6 jaar dat zo deed met de vriendjes van de wijk,
greep ik in het begin in. Na een tijdje
was ik dat beu en het kwam ook niet goed over vond ik, want telkens opnieuw
werd een kind afgewezen tot ik er bij kwam.
Op een gegeven moment bemoeide ik me niet meer. Ze zullen het bij haar dan eens terugdoen en
dan weet ze wel hoe dat voelt. Inderdaad
is ze snel “tegen de muur gelopen”.
Al doende ontdekken ze dat het alleen-aan-zichzelf-denken, niet datgene is wat hen gelukkig maakt.
We handelen wel egoïstisch en materialistisch, maar de meesten beseffen al wel dat dat niet de beste manier is om met elkaar om te gaan.
Mens en samenleving: Neoliberalisme gevaarlijk op psychologisch vlak
Vooreerst zag ik de voordracht van Paul
Verhaeghe "We strike back - Inleveren voor of tegen het neoliberalisme"
(Vooruit, Gent, 30 januari 2012)
U kan deze nalezen via de link
http://westrikeback.vooruit.be/wp-content/uploads/2012/01/LezingPaulVerhaeghe-Neoliberalisme1.pdf
De site http://www.respectophetwerk.be/nl/front-page vind ik een interessante site over het
psychosociaal welzijn op het werk.
“Het neoliberalisme is ronduit gevaarlijk op psychologisch
vlak” zegt Paul Verhaeghe.
In mijn ogen klopt dit.
In onze maatschappij houdt men enkel nog het winstbejag en de tijdswinst
in het oog. Alles moet efficiënt zijn en
zijn nut hebben. Hoe de mensen zich
voelen, deert nog weinigen.
Enkele voorbeelden:
Op mijn werk was een collega die bijna pensioengerechtigd
was. De laatste jaren mocht zij van de
directie niet meer deelnemen aan de opendeurdag. Haar contact met de ouders zou geen goede pr
zijn voor de school. De uren die wij, de
andere collega’s deden voor de rondleiding, inschrijvingen of gesprekken met de
ouders, moest zij presteren op de kopieerdienst.
Als dit jou wordt opgelegd, heb je het gevoel dat je niet
meer meekan. Je krijgt het gevoel dat je
faalt. Dit is een aanslag op jouw
zelfvertrouwen. Ze heeft het meer dan 30
jaar gedaan. Ze werd niet meer
geapprecieerd. Dit doet pijn in een mensenhart.
Voor de directie was het belangrijk om véél inschrijvingen
binnen te halen (hun product) en een goede, professionele presentatie te
vertonen.
Als je zo door de directie wordt bekeken, denk ik dat de zin
en de verbondenheid met je werk ook héél fel vermindert.
Mensen hebben op hun werk voor alles een deadline. Dit brengt veel tijdsdruk en stress teweeg. Eveneens de vele ontslagen in vele en grote
bedrijven zorgt voor spanningen. Door
die onzekerheden en stressfactoren ontstaan angsten bij de mensen. Met als gevolg veel pesterijen op het
werk. Velen willen hun eigen plaats
veilig stellen. De solidariteit mindert
hierdoor sowieso. In het negatievere
geval gaan de mensen de andere slecht maken of zorgen dat er iets misloopt met
hun werk.
Toen ik als opvoedster niet onmiddellijk werk had, ging ik
als interim werken in een vleeswarenbedrijf.
Het was bandwerk. Ik stond
achteraan om de voorverpakte pakjes van de band in dozen te stoppen. Plotseling sneed de machine de pakjes niet
meer door. Ik riep naar de collega’s
vooraan om de band te stoppen omdat ik niet meer kon inpakken. Dat deden ze niet. Op het inlegmachine stond een teller. Als zij de machine stillegden, hadden zij
minder op de teller. Dat het mes stuk
was, was mijn probleem. Meters pakjes
vielen op de grond… . Lang leve de
noodknop ;-) !
Wie houdt het dag in dag uit vol om in zo’n mentaliteit te
werken. Ik alvast niet.
Het is de werkdruk die mensen zo doen handelen tegen
anderen.
Het aantal pesterijen op het werk blijft stijgen:
Abonneren op:
Posts (Atom)