De onvermijdelijke
keerzijde van het neoliberalisme is een groeiende groep die zich mislukt voelt,
meestal al vanaf de leeftijd van tien jaar. (Paul Verhaeghe)
Helaas is dit een feit, vind ik. De prestatiegerichte, succesgerichte
maatschappij geeft een enorme druk. Wat
met diegenen waarbij het wat moeilijker gaat.
Zien zij het nog zitten? Het aantal burn-outs, depressies, … blijft
stijgen. Ook op scholen zijn al vele
opvallende afwezigheidsdossiers …
En dan nog niet te spreken over de zelfmoorden … waarom doen
ze het?
Veel jongeren voelen zich wel “ça va-kes”, maar kijken de
toekomst met bange ogen aan. Vele
zekerheden zijn er niet meer…
Vroeger was het gezin een (vrij grote) zekerheid, het huis,
het werk. Maar nu zijn er al zoveel
scheidingen hierdoor moeten ook veel kinderen zich continu aanpassen.
Aanpassen aan de nieuwe woonplaatsen, stiefmama en/of
–papa,stiefzusjes en/of –broers, … . De
werksituaties zijn niet zo zeker meer als vroeger. Je hoort niet anders dan collectieve
ontslagen. De druk om het juiste diploma
te halen, is dan ook enorm groot. Weinig
zekerheden voor hun toekomst … geeft geen goede moed in de toekomst. Tijd voor een aanpak om de kinderen en
jongeren terug hoop en dromen te geven.
Hallo,
BeantwoordenVerwijderenZoals je zelf verwoord, is dit helaas een feit. De lat die op school wordt opgelegd, is veel te hoog voor de kinderen. Meer en meer moeten ze beter kunnen presteren, wat het voor velen moeilijk maakt. Daardoor ontstaan er veel problemen. Hoeveel keer hoor je niet, dat jongeren verdwijnen, omdat ze niet durven naar huis komen, omdat ze slechte punten hebben of het niet meer zien zitten? Ik vind dat men iets zou moeten oprichten, om de kinderen/jongeren te steunen en ook eens nadenken over wat ze allemaal niet eisen van hen en wel degelijk kijken als het haalbaar is voor de kinderen/jongeren. Zou dit geen goed idee zijn?
Groetjes
Leatitia
Wat ook meebepalend voor het gevoel van het kind is, is de reactie van de ouders. Als je als ouder de lat ook te hoog legt, dan kunnen die reacties van "niet naar huis komen" ontstaan. Het belangrijkste begin is, beseffen op welk niveau je kind zit en het kind geruststellen dat dat "oké" is. Als het kind op school moeilijker mee kan, is het belangrijk dat je aantoont dat hij in de sportclub of tekenacademie wel een van de beste is. Wat had je in gedachten van "iets" op te richten?
BeantwoordenVerwijderenik ben het volledig eens met het feit dat er zoveel verwacht wordt van onze kinderen in deze tijd ! En de reactie van de ouders is, zoals je schreef Heidi, heel bepalend voor het kind...Als het kind zijn gevoel thuis kwijt kan, voelt het zich zeker wat verlicht en heeft een houvast !
BeantwoordenVerwijderenIedereen is uniek en heeft een speciale gave, het is super belangrijk om te ontdekken wat die gave is...hierdoor krijgt het kind terug zelfvertrouwen, een positief zekfbeeld !
Eigenlijk moet dit al in de kleuterklas beginnen...Als kinderen niet gestimuleerd worden om hun authenciteit en eigenheid te ontwikkelen, dan verliezen ze het geloof in zichzelf en proberen de mensen rondom hen (ouders, leerkrachten,...) rondom zich te behagen in plaats van hun eigen dromen te realiseren...dan maken ze niet meer hun eigen droom waar, maar van iemand anders !
De site www.sterrencirkels.be is zeker de moeite waard om eens te bekijken...! Een andere aanpak...visie,...die voor onze kinderen zeker positief is !
Het is super dat jij als toekomstige kleuterjuf hier van bewust bent...!
lieve groetjes,
ingrid
Ingrid, het is inderdaad een boeiende website! Op mijn stage merkte ik dat de kleuters echte mini-mensjes zijn met hun eigen capaciteiten en hun eigen interesses, voorkeuren en initiatieven. Ik vind het héél belangrijk om dat te erkennen en daar op in te spelen zodat ze kunnen worden wie ze zelf zijn en niet wat er van hen wordt verwacht! Ik sta echt mee achter jouw visie!
BeantwoordenVerwijderengrtjs Heidi x
Dag Heidi,
BeantwoordenVerwijderenIk kan mezelf vinden in wat je schrijft: kinderen hebben af te rekenen met onze prestatiegerichte maatschappij. Ik vind wel dat ouders een belangrijke rol kunnen spelen in het "daarmee omgaan". Maar bij vele ouders komen de kinderen thuis van school en worden ze gedropt voor de televisie. Ouders, maak tijd voor jullie kinderen, speel met hen, luister naar hen, laat hen praten. Ze hebben jullie zoveel te vertellen!
Ik vind wel dat ons onderwijssysteem er al bij al goed in slaagt om kinderen zorgzaam te laten evolueren naar volwassenen.
Groetjes,
Sigrid