Vooreerst zag ik de voordracht van Paul Verhaeghe "We strike back - Inleveren voor of tegen het neoliberalisme" (Vooruit, Gent, 30 januari 2012)
U kan deze nalezen via de link
Ik kan mijn denkpiste over de maatschappij terugvinden in de
voordracht van Paul Verhaeghe.
Het gevoel dat ik van onze maatschappij heb, is dat deze
prestatiegericht is waardoor iedereen heel gehaast, vluchtig, materialistisch
en vrij egoïstisch is.
Iedereen heeft een grote vrijheid gekregen, maar komt zelden
tot diepgang in het leven. Er zijn toch
al wel wat vrienden en kennissen van mij die het ook opmerken dat er nood is
aan meer puurheid, diepere contacten, … .
Werk aan de winkel! En dat begint
bij onszelf. Zelf eens stilstaan bij de
manier waarop wij leven…
De mensen willen zoveel doen, willen niets missen in het
leven waardoor net zoveel waardevolle, menselijke dingen verloren gaan.
Ik heb het gevoel dat de mensen voor zichzelf het belangrijk
vinden dat ze een goed aanzien hebben.
Hun job is belangrijk. Het moet
er ééntje zijn dat “een hoge functie” is of lijkt. Kijk maar eens naar de benamingen die vele
mensen gebruiken om hun job weer te geven.
Bijvoorbeeld “pedagogisch en technisch ict-coördinator”, deze benaming
gebruikt een regent informatica die ook ondersteuning geeft aan andere
leerkrachten.
Hoeveel mensen gebruiken wel geen Engelse benamingen voor
hun job? De benamingen klinken wel
hé!
De kinderen mogen ook niets tekort komen. Hoeveel jonge kinderen (6-8 jaar) hebben al
een tv of pc op hun kamer? Wie is er nog
niet in Euro Disney geweest?
Hoeveel kinderen hebben meer dan 2 hobby’s (paardrijden,
tekenschool, muziekacademie, dansles, …)
Maar…
Welke kinderen spelen nog met elkaar? Welke kinderen spelen op straat? Welke kinderen hebben al eens in een boom
geklommen? Welke kinderen komen nog in
een bos? Welke kinderen hebben met
sneeuwballen gegooid?
Hierover vond ik ook een leuk artikel:
De woning is ook een belangrijk facet in de
maatschappij. De Vlamingen hechten heel
veel belang aan de woning. Een gekocht
of gebouwd huis, moet afgewerkt zijn in een kortaanzienbare tijd mét
oprit. Anders trekken bezoekers wel
grote ogen en/of voelen de bewoners zich niet goed in dat huis. Denk maar eens aan de boerderijen of woningen
van overgrootouders… .
Een bezoekje… kan dat nog zonder afspraak?
Voor alles moet je afspraken maken, zelfs om je ouders of
vrienden te bezoeken.
Is dat normaal?
Tegenwoordig wel. Ik stel dit
toch in vraag… .
Waarom zijn er zoveel scheidingen de laatste jaren?
Leven we niet te gehaast?
Doen we niet teveel zonder er ten gronde van te kunnen genieten? En van elkaar?
Ik denk dat we teveel geven om het materialisme. Een mooie auto, een huis mét mooie oprit,
wii, pc, tv op slaapkamers, kledij, geld, … .
We vinden cultuur, evenementen, … heel belangrijk en zijn
veel op uitstap. Ver of dichtbij, de
afstanden zijn niet meer belangrijk.
Verliezen we onszelf en de andere(n) niet door deze manier
van leven?
Ik ben niet de enige die de ervaring heeft dat we zo gehaast en vluchtig leven. Hieronder staan 2 gebeurtenissen met het besef van ons gehaaste leven.
In een gesprekje aan de schoolpoort...
"Mijn man heeft sinds een tijd een andere job. Het was eerst schrikken. Van de ene dag op de andere dag was hij ontslagen. Ineens zat hij thuis. Het was wennen. Hij had een heel intensieve drukke job van 's morgensvroeg tot 's avondslaat én ook weekends. Nu heeft hij een rustiger job met veel minder uren. Financieel is het aanpassen, maar dat weegt niet op tegenover wat er terug is. Hij heeft zijn kinderen terug ontdekt!" Dit is in veel gezinnen zo ... alle geluk dat hij zijn kinderen "op tijd" terug kan ontdekken...
Dat bedoel ik met ons haastig leven ... we lopen onze eigen kinderen voorbij ...om even bij stil te staan...
Via facebook van een collega gekregen:
Ik ben niet de enige die de ervaring heeft dat we zo gehaast en vluchtig leven. Hieronder staan 2 gebeurtenissen met het besef van ons gehaaste leven.
In een gesprekje aan de schoolpoort...
"Mijn man heeft sinds een tijd een andere job. Het was eerst schrikken. Van de ene dag op de andere dag was hij ontslagen. Ineens zat hij thuis. Het was wennen. Hij had een heel intensieve drukke job van 's morgensvroeg tot 's avondslaat én ook weekends. Nu heeft hij een rustiger job met veel minder uren. Financieel is het aanpassen, maar dat weegt niet op tegenover wat er terug is. Hij heeft zijn kinderen terug ontdekt!" Dit is in veel gezinnen zo ... alle geluk dat hij zijn kinderen "op tijd" terug kan ontdekken...
Dat bedoel ik met ons haastig leven ... we lopen onze eigen kinderen voorbij ...om even bij stil te staan...
Via facebook van een collega gekregen:
Dag Heidi,
BeantwoordenVerwijderenIk ben het met je eens dat we leven in een prestatiegerichte maatschappij en heb hierover ook geschreven op mijn blog. Veel van de dingen die jij schrijft heb ik ook vernoemd op mijn blog. Maar mijn denkpiste kan ik niet terugvinden in de voordracht van prof. Paul Verhaeghe. Ik heb zijn voordracht verschillende keren gelezen en heb de tekst met verschillende mensen besproken. Ik vind zijn tekst een emotionele schreeuw. Verwijzen naar 1930 als voorbeeld is echt erg. Hij zou toch wel het verschil moeten kennen tussen fascisme en liberalisme hé? Maar nogmaals, ik ben het volledig met je eens dat we leven in een prestatiegerichte maatschappij.
Groetjes,
Sigrid