Liefste Angie
Gisteren zag ik de film “Oscar et la dame Rose” van
Eric-Emmanuel Schmitt. Een film die je
in één adem uitkijkt mét een doos zakdoekjes naast je. De film blijft ook in je hoofd hangen …
Een pareltje!
De film gaat over Oscar (10 jaar) die leukemie heeft
en nog maar een paar weken te leven heeft.
De regisseur brengt ongelooflijk goed in beeld dat
mensen op veel verschillende manieren kunnen reageren op een terminale
patiënt. Hij laat ook goed zien hoe die
reacties aanvoelen voor de patiënt zelf.
Het is een aangrijpende film die goed aantoont hoe mensen verschillend
omgaan met machteloosheid, verdriet en angsten.
De regisseur zijn visie loopt gelijk met mijn visie over het lijden/de
dood. Helaas bestaat het lijden en
moeten we er mee omgaan. Zowel diegene
die lijdt als diegene uit de directe omgeving, moeten elkaar proberen te
begrijpen en elkaar helpen bij de pijn, het verdriet, hun angsten. Samen moeten ze er door. Niet enkel naar hun eigen verdriet of angst
of pijn kijken. De regisseur laat ook
duidelijk zien dat hoe klein een kind is, een kind al heel wat lijden een
plaats kan geven en verwerken! Dat je
een kind niet altijd moet beschermen.
Het is beter om eerlijk te zijn.
Een kind kan heel wat incasseren.
Zo voelt een kind zich volledig gewaardeerd als persoon. Knap werk van de regisseur. Zo’n zwaar thema heeft hij goed aangebracht
met veel invalshoeken en humor.
Het geloof is er ook in verwerkt. Dit op een manier waar je pal van staat…
grappig én toch met enorme diepgang. De
echte symboliek van de kruisiging van Jezus had ik eigenlijk niet grondig door
totdat ik de scène zag in de kerk. Ik
besef dat ik meer gelovig ben dan ik dacht.
Elke dag schrijft Oscar ook een brief aan God. Een brief waarin hij zijn gedachten, zijn
angsten, zijn verlangens, zijn vragen, … in kwijt kan. Deze brief wordt aan een ballon gehangen en
wordt opgelaten.
Angie, wij weten maar al te goed dat je gedachten,
gevoelens, problemen naar iemand kunt schrijven/mailen dat dat enorm oplucht
hé! Ik ben echt blij dat ik naar jou mag
schrijven en dat ik er ook voor jou mag zijn.
Het geeft een verlossing om die gedachten, angsten, … verwoord te hebben
en je krijgt er voor jezelf meer inzichten door. Sommige dingen weten we wel, maar als de
ander dit bevestigt of verwoord, is het soms gemakkelijker om het onder ogen te
zien hé?! Ook de inzichten die de ander
heeft, geeft jezelf meer ondersteuning of een andere kijk. Bij ons is het eigenlijk ook een soort
therapie hé, bij Oscar werkt dat ook helend voor de dingen waar hij mee inzit
en die hij opkropt! Zoals wij elkaar bewust
en onbewust helpen, zo is dat in de film ook.
Het lijkt dat Madam Rose Oscar begeleidt tijdens zijn laatste weken, maar
ook Oscar begeleidt Madam Rose in haar leven.
Zij stelde zich altijd héél ruw op, beet van zich af, haat weldoenerij,
… een echte bolster. Door in contact te
komen met Oscar brak de bolster open … De scène van Kerstmis was heel
ontroerend en hartverwarmend. Oscar was met hulp van zijn
vrienden in de bestelwagen geraakt van Madam Rose zonder haar weten. Hij wou zijn ouders mijden. Hij haatte hen. Hij wou bij Madam Rose zijn. Hij belde dus uitgeput aan bij Madam Rose. Madam Rose verzorgde hem met al haar liefde
dat ze had. De ruwe bolster toonde het
binnenste van de kastanje. Madam Rose
haar kinderen en haar mama stonden verstomd te kijken, geloofden hun ogen niet. Eigenlijk herkenbaar hé ... hoe dikwijls ouders versteld staan van hun kinderen ...
Elke bolster kan opengaan. Ik vind het zo vreemd dat sommige mensen zo’n
angsten hebben om gekwetst te worden waardoor ze zich als bolster presenteren. Ik hoop dat de bolster van je weet-wel-wie
ook snel opengaat, want ze raakt jou door die ruwe uitspraken. Waar blijft die beschermengel om die bolster
te openen?
In de film was er ook zo’n beschermengelmoment. Oscar vroeg of Madam Rose hem alle dagen kwam
bezoeken. Zij had veel angsten … een
terminale patiënt dagelijks bezoeken? Ze haat ziekenhuis en ziekten. Ze zocht haar vriend op. Plots zag ze een glitterbol staan en vroeg
wat dat was. Haar vriend vertelde dat hij
dat had gekregen van een jongen die verlamd was. Luidop vroeg haar vriend zich af of de jongen
nog wel zou leven. Dit voorval deed
Madam Rose beslissen om Oscar te bezoeken.
Een tijd geleden had ik ook zo'n beschermengelmoment. Ik moest voor stage een welbepaald boekje hebben. Via de bibliotheek had ik het gereserveerd,
maar het moest overkomen van een andere bibliotheek. Het ging maar 2 dagen duren. Na een week werd ik ongerust want de tijd
drong. Ik had al verschillende
boekhandels gedaan, zonder resultaat. Ik had een bibliotheek
gevonden waar ze het hadden, maar reserveren kon niet. Ik stond een beetje radeloos en over mijn
toeren in een boekenwinkel want ik moest dat boek dringend hebben en die
mevrouw ontnam al mijn moed. Het boek werd niet meer bijgedrukt dus moeilijk
vindbaar. Een andere
dame achteraan in de winkel draaide zich rustig om en zei “Meisje, rijd gij straks naar die bib, hoe ver
ze ook ligt, dat boek blijft er voor jou liggen. Jij hebt dat nodig, dat wacht daar op jou.” Er viel daar een rust over mij en ik kon
terug gaan werken en ’s avonds lag dat boek in die bibliotheek. Ik hou
wel van wat magie, hé.
Neem nu ook die ballonnen … een ballon is magisch.
Neem nu ook die ballonnen … een ballon is magisch.
Stom hé of toch ni? Ah nee, wij gebruiken hem altijd (geboorte, verjaardag, alle feesten,
opendeurdag, begin schooljaar, verdriet, dood, …) en ook hier in de film… je moet de magie zien.
Ik vind de film van het begin tot einde
verbluffend. Er zitten ook zo citaten in
met een mooie symboliek. Peggy is een
meisje dat blauw ziet omdat er te weinig zuurstof naar haar longen gaat. Na de transplantatie (waardoor Peggy terug de
gewone huidskleur krijgt) had Oscar bang dat hij Peggy niet meer mooi zou vinden, want blauw
was ze zo mooi… Maar na de operatie zei Oscar“ Je mag elke kleur hebben die je wilt, ik blijf van
je houden.” Ik vind dat een geweldig
citaat. Hoe je ook in je leven
verandert, welke wegen je ook inslaat, ik blijf van je houden hoe je bent op elk
moment! Misschien eentje om morgenvroeg
op tafel te leggen hé?! Misschien ook
een boodschap van de regisseur … hou van je zoon hoe hij is ... nu met leukemie... neem vrede op elk moment van je leven met wat
er ook gebeurt, zo kan je met een goed gevoel verder of afscheid nemen.
Eén ding in de film is niet meer zo hedendaags denk
ik, hoop ik. Hoe het verplegend personeel omgaat met terminale patiënten. En vooral hoe de ouders van Peggy Blue
reageerden.
Mijn hart brak toen.
Ik was ook een beetje teleurgesteld en een tikkeltje boos. Peggy Blue was genezen en mocht het
ziekenhuis verlaten. Peggy wou nog naar
Oscar, maar het mocht niet van het verplegend personeel. De ouders hielden Peggy tegen om te
gaan. Ik denk niet dat de ouders van nu
hun dochter tegenhouden om afscheid te nemen van hun vriend. Mijn"Peggy" kwam alle dagen nog op bezoek …
. Ook de liefde tussen kinderen is
puur. De trouw van Merel en Yari (allebei
4 jaar) was ook zo mooi, hé! Deze week
was Yari een dag niet op school. Merel
zei ’s avonds “Ik heb Yari gemist. Hij
was er niet.” Hartverwarmend hé!
Kinderen genieten intenser dan volwassenen en zijn
ook sterk in het omgaan met verdriet en dingen een plaats geven. Een onderliggende boodschap van de film “hoe
klein ze ook zijn, ze kunnen de wereld aan! Soms beter dan de volwassenen!” En dat moeten wij als volwassenen nog leren
inzien en aanvaarden. Het is een aanrader met veel boodschappen! Eéntje waarbij je hem na een paar keer kijken, nog nieuwe dingen ziet ... .
In de bibliotheek van Lint hebben ze de dvd. Als ik hem voor jou eens moet meebrengen,
geef je me maar een seintje!
Liefs
Heidi
Na het lezen van deze prachtige brief krijg ik echt zin om deze film eens te gaan bekijken !
BeantwoordenVerwijderenIk voel dat je heel bewust en met je hart naar deze film hebt gekeken ! Het is mooi hoe je fragmenten uit de film spiegelt aan je eigen leven...! Het bewijst dat je zelf ook diepgang hebt en een mooie brede visie over het leven ! Hij is mooi en ontroerend geschreven...!
lieve groetjes,
Ingrid
Het is inderdaad een prachtige film. Dankjewel voor de complimentjes. Liefs, Heidi
BeantwoordenVerwijderen