Mens en lijden: leven na de dood

Leven na de dood?

Mijn visie hierover is mee gevormd door iets wat mijn vriendin ervaren heeft...
Het is een vriendin die niets verzint ... ik neem het echt voor waar aan ...

A. en R. hadden een liefdesrelatie.  Het leven van R. was zwaar en niet meer leefbaar voor hem.
R. heeft zelf een punt gezet achter het leven bij ons.  Op het moment dat hij het punt achter zijn leven zette, voelde A. een troostende handbeweging over haar been.  Er was niemand zichtbaar bij haar in de kamer.
In A. haar en mijn ogen was het effectief R. ...

 Ik geloof als je doodgaat, je nog even de kracht hebt om je dierbaarste nog een teken te geven (hand op schouder, hand op been, ...) maar dat je dan moet vertrekken... 

Vertrekken?  Naar waar?  Ik geloof niet in dood is dood. 
Dood is dood ... dat zou enorm hard zijn ... wat vertel je aan een kind die zijn mama of papa of zus of broer verliest?  Wat vertel je aan een mama of papa die hun kind verliezen?

Ik vrees wel dat je die ervaring zoals A. alleen op het moment van het doodgaan kan ervaren.  Dat je nadien zo'n ervaringen niet meer kan beleven.
Als je doodgaat, sterft je lichaam af, maar jouw ziel wordt een beschermengel* ...
Je wordt een begeleider van iemand die er nood aan heeft ...

Je blijft dan ergens in onze cosmos ... zo kan men toch nog tegen jou praten ...

Dus het gezegde van:Als je goed hebt geleefd, ga je naar de hemel en anders naar de hel ... daar geloof ik absoluut niet in.

* een tekst over beschermengels, vind je via deze link http://www.symbolic.be/?CategoryID=490&ArticleID=293